ترک تزریق
از سپتامبر 2005 تا می 2015 ، ما داده های مطالعه جوانان در معرض خطر ، گروهی از جوانان درگیر خیابانی در ونکوور کانادا را جمع آوری کردیم و نمونه را به تزریق فعال جوانان محدود کردیم. نتیجه اولیه متوقف کردن تزریق خود گزارش شده در بازدیدهای پیگیری شش ماهه بود. ما از رگرسیون کاکس برای شناسایی الگوهای مصرف مواد قبل از قطع استفاده کردیم. یافته ها: در میان 383 جوان ، 65٪ مرد بودند ، میانگین سن 22.3 (انحراف استاندارد ، 2.5 ؛ محدوده ، 15e30) سال بود و 171 نفر (45٪) تزریق را به مدت 6 ماه یا بیشتر متوقف کردند (تراکم بروز خام 22 در هر 100 نفر در سال) ؛ فاصله اطمینان 95٪ [CI] ، 19e26). جوانان متوقف شده کمتر احتمال دارد روزانه تزریق کنند (نسبت خطر تعدیل شده [AHR] ، .40 ؛ 95٪ CI ، .28e.56) ، تزریق هروئین (AHR ، .40 ؛ 95٪ CI ، .29e.56) ، یا مت آمفتامین کریستالی (AHR ، .43 ؛ 95٪ CI ، .31e.59) قبل از قطع تزریق شد. عدم تزریق هروئین با قطع تزریق همراه بود (AHR ، 1.52 ؛ 95 CI ، 1.12e2.08). درمان اعتیاد با ترک آن ارتباطی نداشت. در زمان توقف ، 101 (59٪) جوان همچنان به استفاده از داروهای غیرسختی “سخت” suchasheroinandcrystal پیامدها و مشارکت ادامه می دهند. در میان گروهی آینده نگر از مت آمفتامین در خیابان.
دوره های ترک تزریق شایع بود اما اغلب با استفاده مداوم از داروهای غیر تزریقی همراه بود. یافته ها نشان می دهد که مسیرهای استفاده از داروهای تزریقی در بین جوانان پیچیده است و نیاز به بررسی بیشتر روابط بین استفاده مداوم از داروهای غیر تزریقی و قطع تزریق را نشان می دهد.
پیامدها و مشارکت الگوهای قطع مصرف مواد مخدر همچنان ضعیف توصیف شده است. در میان گروه آینده نگر جوانان درگیر خیابانی ، تقریباً نیمی تزریق را به مدت 6 ماه در طول دوره مطالعه 10 ساله متوقف کردند. تزریق هروئین یا متامفتامین کریستال توسط جوانان کمتر متوقف می شد و قطع آن اغلب با استفاده مداوم از مواد مخدر بدون تزریق همراه بود.
جوانان خیابانی ، یعنی جوانانی که در خیابان زندگی می کنند یا کار می کنند ، جمعیتی حاشیه نشین با عوارض و مرگ و میر بیش از جمعیت عمومی نوجوانان و جوانان دارند . استفاده از داروهای تزریقی در بین جوانان خیابانی رایج است و با خطر مرگ همراه است ، همچنین مصرف بیش از حد غیر مرگبار و عفونت با ویروس HIV و هپاتیت C [2،4e7]. اگرچه داده ها نشان می دهد که با شروع تزریق جوانان در معرض خطر انتقال سریع به استفاده معمولی قرار می گیرند ، اما اطلاعات کمی در مورد انتقال خارج از تزریق وجود دارد .
برخی از جوانانی که تزریق می کنند ممکن است تزریق را متوقف کنند ، یا با استفاده از داروهای غیر تزریقی یا به طور کلی از مصرف مواد مخدر . الگوهای استفاده از دارو قبل و همراه با ترک تزریق در بین جوانان به طور ضعیف توصیف شده است ، بنابراین پزشکان ، محققان و سیاستگذاران را از هدایت مداخلات برای حمایت از توقف منع می کند. اکثر مطالعاتی که تا کنون به بررسی ترک تزریق پرداخته اند ، بر روی افراد مسن افرادی که دارو تزریق می کنند متمرکز شده است [10e13]. در این مطالعات ، کسانی که احتمال کمتری داشتند تزریق را متوقف کنند ، کسانی بودند که در سن اولین مصرف مواد مخدر جوانتر بودند [10e13] ، روزانه تزریق می شدند ، یا هروئین یا کوکائین تزریق می کردند [10،12].
از آنجایی که مداخله در زمینه استفاده از مواد مخدر ممکن است به جلوگیری از آسیب های مادام العمر مرتبط با اعتیاد کمک کند ، شناسایی الگوهای مصرف مواد مخدر که ممکن است قبل از توقف یا همراهی (و در نتیجه تسهیل یا مانع) توقف در بین جوانان باشد ، بسیار مهم است. علاوه بر این ، انجام مطالعات جوانان در جامعه ممکن است به روشن شدن بهتر سابقه طبیعی استفاده از داروهای تزریقی کمک کند ، در مقایسه با مطالعات در محیط های درمانی که در آن افراد ممکن است در حضور پزشکانی که مراقبت های ترک اعتیاد خود را به طور فعال مدیریت می کنند ، گزارش های مطلوب اجتماعی ارائه دهند .
داده های اخیر از جوانان خیابانی که از محیط های اجتماعی استخدام شده اند ، به ویژه با توجه به درک نوظهور خطرات ناشی از تزریق کریستال مت آمفتامین در میان بحران هروئین و تجویز داروهای تجویزی [15e18] ، مورد نیاز است.
با استفاده از یک مطالعه کوهورت آینده نگر از جوانان درگیر در خیابان در یک محیط کانادایی با شیوع بالای مصرف مواد مخدر تزریقی ، ما این مطالعه را به منظور مشخص کردن شیوع ترک تزریق و شناسایی الگوهای مصرف مواد مخدر که قبل از وقوع ترک انجام می شود ، انجام دادیم. ما همچنین به دنبال تعیین این بودیم که آیا پرهیز از همه مواد پس از قطع متداول است یا اینکه مصرف مداوم داروهای غیر تزریقی بیشتر مشاهده می شود.
مواد و روش ها
شركت كنندگان. مطالعه جوانان در معرض خطر (ARYS) یک مطالعه گروهی آینده نگر از جوانان خیابانی مستقر در ونکوور کانادا است. این مطالعه قبلاً شرح داده شده است .
به طور خلاصه ، از سپتامبر 2005 تا مه 2015 ، جوانان 14 تا 26 ساله که از مواد مخدر غیرقانونی (غیر از ماری جوانا یا علاوه بر آن) در 30 روز قبل استفاده کرده بودند ، برای ثبت نام واجد شرایط بودند.
جوانان استخدام شده درگیر خیابان بودند ، به این معنا که به طور مطلق یا موقت بدون مسکن ثابت و یا دسترسی به خدمات خیابانی در 6 ماه قبل بودند .
ترویج مبتنی بر خیابان برای افزایش استخدام در محله های ونکوور که جوانان خیابانی در آن تجمع می کنند ، و نمونه گیری گلوله برفی برای به حداکثر رساندن ثبت نام استفاده شد.
پس از ارائه رضایت آگاهانه ، شرکت کنندگان پرسشنامه ای را که توسط مصاحبه کننده در مورد جزئیات اجتماعی-جمعیت شناختی و الگوهای استفاده از مواد غیر تزریقی و تزریقی تزریق شده بود تکمیل کردند. سپس شرکت کنندگان در فواصل 6 ماهه پس از آن برای بازدیدهای بعدی به منظور ارزیابی مجدد رفتارهای خود در مورد مصرف مواد مخدر بازگشتند.
در ابتدا به شرکت کنندگان 30 دلار CAN داده شد و بازدیدهای بعدی را به عنوان پاداش در زمان خود به پایان رساندند. ARYS توسط هیئت اخلاقی تحقیقات دانشگاه بریتیش کلمبیا و Providence Health Care Health تأیید شد. تجزیه و تحلیل حاضر محدود به شرکت کنندگانی بود که تزریق فعال را گزارش کرده بودند (یعنی کسانی که در 6 ماه قبل هرگونه تزریق دارو را گزارش کرده بودند ، چه در ملاقات اولیه و چه در هر ویزیت بعدی) و حداقل برای یک پیگیری بعدی بازگشتند.
ویزیت پس از اولین تزریق برای ارزیابی توقف انجام شد. بسته به ویزیتی که برای اولین بار تزریق را گزارش کردند ، جوانان می توانند در زمان ورود به نمونه تحلیلی از حداکثر سن ثبت نام 26 سال بزرگتر باشند.
نتایج و افشاگری ها. نتیجه اولیه مورد علاقه ، قطع مصرف خودسرانه دارو در 6 ماه قبل گزارش شده در هر ویزیت بعدی بود.
به طور خاص ، از شرکت کنندگان سال شد: “آیا در 6 ماه گذشته ، آیا حتی یک بار (بله/خیر) از تاچ پا ، فیکس یا عضله سوزنی استفاده کرده اید؟” سپس الگوهای مصرف مواد مخدر را که بطور بالقوه با زمان توقف استفاده از داروهای تزریقی مرتبط هستند ، مورد بررسی قرار دادیم.
برای تعیین الگوهای مصرف مواد مخدر خود گزارش شده قبل از ترک تزریق، اقداماتی از ویزیت پیگیری مطالعه انجام شد که قبل از ویزیت انجام شد و در آن شرکت کننده قطع تزریق را گزارش کرد و الگوهای مصرف مواد مخدر را در ویزیت قبلی مورد بررسی قرار داد.
متغیرهای سوالات جداگانه در مورد الگوهای تزریق و عدم تزریق مواد مخدر (همه با کد “هیچ/ هیچ”) با توجه به: مصرف روزانه مواد مخدر ، مصرف هروئین ، تجویز مواد مخدر (شامل دیلائید ، مورفین ، کدئین ، متادون خیابانی ، اکسی کدون و پنتازوسین) ، استفاده از مت آمفتامین کریستال ، مصرف کوکائین و استفاده از ترک. متغیرهای تزریق شامل تزریق چند ماده (تزریق دو یا چند مورد (1) هروئین/ داروهای تجویز شده ، (2) مت آمفتامین کریستال ، یا (3) کوکائین/ کراک) و مشارکت در درمان اعتیاد (شامل نگهداری متادون ، درمان سرپایی ، مسکونی) درمان ، مواد مخدر ناشناس ، یا سم زدایی). تجزیه و تحلیل اولین استفاده از مواد مخدر بالقوه (به عنوان یک متغیر پیوسته) ، و همچنین عوامل اجتماعی-جمعیتی شامل سن (به عنوان یک متغیر پیوسته) ، جنسیت خود شناسایی شده ، نسب بومی (“اولین ملت ها” ، “بومیان” ، “اینوئیت ها” ، “متیس” یا هرگونه هویت دیگر با یک گروه بومی شناخته شده) ، تکمیل قبلی یا ثبت نام فعلی در دبیرستان ، بی خانمانی در 6 ماه قبل ، حبس در 6 ماه قبل ، هرگونه بستری شدن در 6 ماه قبل ، و سابقه خود گزارش شده از زندگی روانی بیماری. متغیرها به طور پیشینی بر اساس ادبیات قبلی انتخاب شدند [9e12].
تجزیه و تحلیل ما ویژگی های اجتماعی-جمعیتی و رفتارهای مصرف مواد مخدر را بین افرادی که در طول پیگیری با استفاده از آزمون پیرسون x2 مصرف تزریق مواد مخدر را متوقف کرده و نکرده اند و آزمایش دقیق فیشر (برای شمارش سلولهای زیر پنج) برای متغیرهای طبقه ای و آزمون ویلکاکسون برای متغیرهای پیوسته. سپس ، با استفاده از روش کاپلان مایر ، میزان تجمع تجمع را با توجه به استفاده از تزریق 6 ماه گذشته مقایسه کردیم (همانطور که در بازدید پیگیری بلافاصله قبل از ویزیت گزارش شد که در آن مصرف کننده گزارش قطع مصرف) پنج ماده را داد: هروئین ، داروهای مخدر تجویز شده ، مت آمفتامین کریستال ، کوکائین و کراک.
ما همچنین شیوع تجمعی توقف را در بین جوانان استفاده کننده از ماده چند ماده ای مورد بررسی قرار دادیم. شرکت کنندگان در زمان اولین رویداد قطع خود سانسور شدند (یعنی هیچ فرد دیگری در معرض خطر قرار نگرفت) ، اما اگر از سرگیری مصرف داروهای تزریقی را در بازدید بعدی گزارش کردند ، دوباره وارد گروه افراد شدند. در خطر؛ شرکت کنندگانی که هیچ گونه توقفی را گزارش نکرده اند ، در آخرین آخرین دیدار پیگیری شده خود به درستی سانسور شده اند. سپس توزیع های بقا را با استفاده از آزمون log-rank مقایسه کردیم. با استفاده از یک مدل کاکس بعدی با متغیرهای وابسته به زمان ، ما سپس روابط دو متغیره بین هر یک از متغیرهای جمعیت شناختی و مصرف مواد مخدر و زمان ترک تزریق را بررسی کردیم.
متغیرهای قابل توجه در p <.10 در تجزیه و تحلیل دو متغیره واجد شرایط برای گنجاندن در مدل چند متغیره بودند ، که از انتخاب عقب جهت شناسایی مدل بهترین تناسب پایه برای به حداقل رساندن معیار اطلاعات Akaike استفاده کرد. در نهایت ، ما میزان مصرف مداوم داروهای غیر تزریقی را در دوره 6 ماهه که جوانان گزارش کرده بودند تزریق را متوقف کرده اند ، تعیین کردیم. تجزیه و تحلیل ها با استفاده از RStudio ، version.99.892 ، (RStudio ، بوستون ، MA) انجام شد.
نتایج. از 383 جوان فعال تزریق مواد مخدر که واجد شرایط مشارکت در تجزیه و تحلیل بودند ، 248 نفر (65 درصد) مرد و 85 نفر (22 درصد) از نسب بومی بودند. میانگین سن 22.3 (انحراف استاندارد ، 2.5) سال در شروع بود. 151 جوان دیگر در هنگام ثبت نام از داروهای تزریقی استفاده کردند اما برنگشتند یا با توجه به ماهیت آینده نگر گروه باز ، ویزیت بعدی نداشته اند. 383 نوجوان که 3 جلسه ملاقات پیگیری را تکمیل کردند ، مشابه 151 نفر بود که به آنها مراجعه نکردند. با توجه به همه متغیرهای مطالعه در ابتدا (05/0> p برای همه) ، با این تفاوت که افرادی که ویزیت پیگیری مطالعاتی خود را تکمیل نکرده اند ، بیشتر احتمال دارد که در سنین جوانی شروع به مصرف دارو کرده باشند (029 /0 = p) و تزریق کوکائین (p = شرکت کنندگان در نمونه مورد مطالعه 765 نفر در سال پیگیری کل با میانگین 19 ماه (محدوده بین چهار چوب [IQR] ، 10-31 ؛ محدوده ، 5-111) در هر مرحله متوقف کردن مصرف داروهای تزریقی در طول پیگیری توسط 171 (45)) جوان گزارش شد و در نتیجه تراکم بروز خام 22 در 100 نفر در سال (فاصله اطمینان 95، ، 19-26 در 100 نفر در سال) بود.
میانگین زمان از اولین گزارش استفاده از داروهای تزریقی در طول دوره مطالعه تا اولین گزارش قطع تزریق ، 13 ماه بود (IQR ، 7-24 ؛ محدوده ، 5-97). در بین 171 جوانی که در طول مطالعه تزریق را متوقف کردند ، تا ، 120 نفر (70٪) برای بررسی مجدد مطالعه کردند تا عود مجدد تزریق را ارزیابی کنند. شصت و شش نفر از این جوانان (55٪) تجویز مجدد را گزارش کردند. g تزریق در ویزیت بعدی. ميانگين ماههاي پيگيري قطع تزريق پس از تزريق در بين 120 جواني كه حداقل براي يك بازديد مطالعاتي بازگشتند 22 نفر بود (IQR ، 12e44 ؛ محدوده ، 4e102).
جدول 1 ویژگی های جمعیت شناختی اجتماعی و رفتارهای مصرف مواد مخدر را در ابتدا نشان می دهد و افرادی را که در طول پیگیری تزریق را انجام داده اند و متوقف نکرده اند ، مقایسه می کند. جوانان بر اساس عوامل جمعیت شناختی اجتماعی تفاوت نداشتند ، اما در ابتدا ، افرادی که این کار را متوقف کردند به میزان قابل توجهی کمتر گزارش مصرف روزانه داروهای تزریقی را دادند. تزریق هروئین ، مخدرهای تجویزی و مت آمفتامین کریستالی ؛ و استفاده از تزریق پلی ماده جوانانی که این کار را متوقف کردند به احتمال زیاد تحت درمان اعتیاد قرار نگرفتند.
همانطور که در شکل 1AeF نشان داده شده است ، میزان تجمعی قطع در بین افرادی که اخیراً تزریق هروئین ، مواد مخدر تجویز شده ، مت آمفتامین کریستال ، کراک یا مواد متعدد را گزارش کرده اند ، بسیار کمتر بوده است ، اما در بین کسانی که اخیراً تزریق کوکائین را گزارش کرده اند ، گزارش نشده است. هروئین متداول ترین ماده قبل از قطع بود (92 جوان ، 54 درصد) ، پس از آن مت آمفتامین کریستال (85 جوان ، 50 درصد) ، کوکائین (40 جوان ، 23 درصد) ، داروهای مخدر تجویز شده (37 جوان ، 22 درصد) و کراک ( شش جوان ، 4). برای توقف تزریق و متغیرهای مورد علاقه شامل مدلهای تعدیل شده نشان می دهد که احتمال ترک آن در افرادی که اخیراً دچار بی خانمانی یا سرنشینان اتومبیل شده اند ، یا کسانی که قبل از توقف در تزریق روزانه یا تزریق هروئین یا متامفتامین کریستال انجام شده اند ، بسیار کمتر است.
برعکس ، احتمال ترک آن در افرادی که قبل از قطع مصرف از طریق راههای غیر تزریقی از هروئین استفاده می کردند ، بسیار بیشتر بود. دریافت درمان اعتیاد با ترک آن ارتباطی نداشت
در زمان وقوع گزارش قطع مصرف آنها ، 40 نفر (23)) جوان تمام استفاده از داروهای غیر تزریقی را نیز متوقف کرده بودند. 30 نفر دیگر (18٪) از جوانان فقط از ماری جوانا استفاده کردند ، زیرا سایر داروهای غیر تزریقی را ترک کرده بودند. از 101 جوان باقیمانده که از داروهای غیر تزریقی (غیر از ماری جوانا) استفاده می کردند ، 36 نفر (36٪) گزارش کردند که روزانه از داروهای غیر تزریقی استفاده می کنند.
متداول ترین داروهای غیر تزریقی که این 101 جوان در زمان قطع مصرف خود گزارش کرده اند شامل مت آمفتامین کریستال (56 جوان ، 55 درصد) ، کراک (51 جوان ، 50 درصد) ، کوکائین (32 جوان ، 32 درصد) ، هروئین (22 جوان ، 22)) ، اکستازی (15 جوان ، 15)) ، بنزودیازپین ها یا سایر آرامبخش ها (13 جوانان ، 13)) و داروهای مخدر تجویز شده (نه جوان ، 9)) ؛ 57 نفر (56٪) از جوانان از دو یا چند داروی غیر تزریقی در زمان قطع استفاده کردند. در میان این 101 جوان ، 69 نفر (68٪) نیز مصرف ماری جوانا را در زمان قطع تزریق گزارش کرده اند.
بحث در این گروه آینده نگرانه از تزریق فعال جوانان خیابانی ، ما مشاهده کردیم که بیش از چهار نفر از هر 10 جوان تزریق را به مدت حداقل 6 ماه متوقف کردند. جوانانی که این کار را متوقف کرده اند ، به تازگی تجربه بی خانمانی یا حبس را در زندان داشته اند ، قبل از توقف ، به تزریق روزانه یا تزریق هروئین یا مت آمفتامین کریستالی مشغول بوده اند و به احتمال زیاد از راههای تزریق از هروئین استفاده می کرده اند.
بیش از یک سوم جوانانی که تزریق خود را متوقف کرده بودند ، مجدداً به صورت تزریقی عود کردند . علاوه بر این ، اکثریت جوانانی که تزریق را متوقف کردند ، همچنان از داروهای “سخت” از طریق راههای غیر تزریقی استفاده می کردند (59٪) و 18٪ دیگر به مصرف ماری جوانا ادامه دادند. یافته های ما بر اساس دو مطالعه قبلی در مورد توقف جوانان خیابانی در مونترال بین 1995 تا 2000 و در سان فرانسیسکو بین 2000 تا 2008 است. این مطالعات دوباره تأیید کرد که سن جوانتر از اولین مصرف دارو و تزریق مکرر با کاهش احتمال قطع ارتباط دارد . اگرچه این مطالعات نشان می دهد که جوانانی که کوکائین تزریق می کردند کمتر احتمال دارد که تزریق خود را متوقف کنند ، اما یافته های ما نشان می دهد که در میان استفاده شایع از هروئین و مت آمفتامین کریستال ، به نظر می رسد که استفاده از این مواد نیز به طور قابل توجهی از توقف آن جلوگیری می کند. هروئین و مت آمفتامین بلوری نیز به شدت با افزایش خطر انتقال ویروس HIV و هپاتیت C در افرادی که مواد مخدر تزریق می کنند مرتبط هستند [16،18،20e23]. قابل توجه ، بر خلاف این مطالعات قبلی ، ما سن قابل توجهی برای اولین مصرف مواد مخدر بین جوانانی که ترک کرده بودند و کسانی که این کار را نکرده بودند ، پیدا نکردیم. بنابراین یافته های ما نیاز به مداخله هایی را نشان می دهد که نه تنها آسیب ناشی از تزریق را کاهش می دهد بلکه حمایت بیشتری را برای افرادی که ممکن است تمایل به قطع تزریق مت آمفتامین یا مواد افیونی داشته باشند ، اما ممکن است در انجام این کار دچار مشکل شوند ، ارائه می دهد. با توجه به اینکه اخیراً جوانان بی سرپناه و زندانی استفاده از مواد مخدر تزریقی را متوقف کرده بودند ، حمایت های مهم ممکن است شامل مسکن پایدار و رویکردهایی برای حمایت از جوانان مرتبط با سیستم قضایی باشد .
این یافته که جوانانی که از هروئین استفاده می کنند کمتر احتمال دارد تزریق را متوقف کنند ، همراه با عدم ارتباط درمان ترک اعتیاد با ترک ، نشان می دهد که خدمات درمانی فعلی اعتیاد ممکن است نیازهای جوانان آسیب پذیر را برآورده نکند . قابل توجه است که اکثر وقفه های ترک همزمان با استفاده مداوم از داروهای غیر تزریقی بوده است.
بنابراین ، در حالی که درمان اعتیاد ممکن است از پرهیز از مصرف مواد حمایت کند ، یافته های ما نشان می دهد که ممکن است به طور مطلوب از انتقال به الگوهای مصرف مواد کم خطر با کاهش قابل توجه خطر حمایت نکند.
مطالعات آینده باید عوامل مرتبط با زمینه و استفاده از داروها را تعیین کند که بر زمان وقفه و عود تأثیر می گذارد ، از جمله تأثیر همسالان/شرکا ، و بیماری همراه (مانند عفونت با HIV یا هپاتیت C) ، همراهی روانی و دسترسی و هزینه از مواد مخدر از نظر تاریخی ، در بسیاری از محیط های درمانی ، به جوانان مبتلا به اختلال استفاده از مواد افیونی ، درمانهای کمکی دارویی (از جمله دارودرمانی با متادون ، بوپرنورفین یا نالترکسون) ارائه نشده است [27] ، که نشان می دهد باعث کاهش ترک مواد مخدر ، بهبود اجتناب از مواد مخدر و کاهش دفعات استفاده از داروهای تزریقی .
ارائه دهندگان ممکن است تجربه ارائه درمان با کمک دارویی به جوانان را نداشته باشند یا در مواجهه با یک جوان که سابقه تزریق آنها کوتاهتر از افراد مسن است ، احتمال تجویز دارو کمتر باشد . بیانیه سیاست اخیر از استفاده از درمان های دارویی برای جوانان مبتلا به اختلال استفاده از مواد افیونی حمایت می کند ، و با متداول شدن این عمل ، مطالعات آینده باید میزان استفاده از داروها و توقف تزریق را مورد بررسی قرار دهد. مداخلاتی که نیازهای روانی و اجتماعی منحصر به فرد جوانان خیابانی را در نظر بگیرند مورد نیاز است .
مطالعات قبلی نشان داده بود که جوانانی که از مواد مخدر استفاده می کنند (و به ویژه جوانان با اصل و نسب بومی) موانع متعددی را برای تکمیل درمان تجربه می کنند ، از جمله لیست انتظار طولانی ، مشکل در قوانین یا انتظارات برنامه و سایر مواردی که مراقبت های بهداشتی عمومی در دسترس نیست. ، ناتوانی در پرداخت یا رد پوشش درمانی توسط شرکت های بیمه .
یافته های ما همچنین نشان می دهد که رویکردهای ابتکاری برای اختلال استفاده از محرک ها مورد نیاز است. از آنجا که درمان اختلال مصرف مواد افیونی از در دسترس بودن داروهای آگونیست بسیار سود برده است ، درمان اختلال مصرف متامفتامین نیز به طور مشابه ممکن است از در دسترس بودن گزینه های داروسازی سود ببرد. صرف نظر از این ، این که درمان اعتیاد با ترک تزریق ارتباطی ندارد ، مستلزم مطالعه بیشتر برای روشن شدن روش هایی است که در آن الگوهای درمانی فعلی ممکن است نیازهای جوانان آسیب پذیر را برآورده نکند.
در واقع ، کمبود مداخلات ویژه جوانان برای ترویج ترک تزریق وجود دارد و این باید به عنوان یک منطقه توسعه باقی بماند.
نتایج ما همچنین نشان داد که جوانانی که تزریق را متوقف کرده اند بیش از 50 درصد بیشتر از کسانی که از هروئین غیر تزریقی استفاده نکرده اند. برای برخی از جوانان خیابانی ، مصرف مواد تزریقی یک فرایند پویا است که با انتقال به داخل و خارج تزریق مشخص می شود .
بنابراین ، ممکن است برخی از جوانان از هروئین از طریق راههای غیر تزریقی در طول دوره طبیعی استفاده از مواد مخدر خود استفاده کرده باشند و استفاده از هروئین از طریق راههای غیر تزریقی نشان دهنده وابستگی کمتر به تزریق به عنوان راه تجویز باشد. با این حال ، با توجه به آزمایشات بالینی که نشان می دهد هروئین غیرقابل تزریق می تواند برای تسهیل تزریق هروئین و سایر مواد مخدر استفاده شود ، همچنین ممکن است برخی از جوانان از هروئین از طریق راه های غیر تزریقی به عنوان وسیله ای برای از شیرگیری فعال استفاده کرده باشند.
خود ناشی از تزریق مواد مخدر این یافته از تلاش های کاهش آسیب که به دنبال کاهش پیامدهای نامطلوب مصرف داروهای تزریقی با حمایت از جوانانی است که ممکن است آمادگی کامل ترک مواد را نداشته باشند ، پشتیبانی می کند. به طور مشابه ، از آنجایی که بسیاری از جوانان در طول همان 6 ماه به عنوان رویداد ترک خود ماری جوانا می کشیدند ، ممکن است برخی از جوانان از ماری جوانا برای مدیریت هوس و علائم ترک پس از قطع تزریق استفاده کرده باشند . اکتشافات بعدی این ارتباطات ، از جمله بررسی دقیق نحوه استفاده دیگر داروهای غیر تزریقی بر انتقال به داخل و خارج از مصرف داروهای تزریقی ، و همچنین این که آیا ادامه استفاده از داروهای غیر تزریقی با خطر عود مجدد تزریق همراه است ، ضروری است.
به طور خاص ، روشهای کیفی یا ترکیبی برای توصیف این گذارها مناسب خواهند بود. محدودیت در این مطالعه وجود دارد. اول ، از آنجا که جوانان خیابانی یک گروه حاشیه ای هستند که معمولاً از روشهای نمونه گیری استاندارد مبتنی بر جمعیت فرار می کنند ، ما از نمونه گیری گلوله برفی استفاده کردیم. این رویکرد نمونه ای به طور تصادفی ارائه نمی دهد ، اگرچه قابل توجه است که ویژگی های نمونه ARYS مشابه سایر مطالعات جوانان خطرناک است . ثانیاً ، یافته های ما محدود به جوانانی است که داده های پیگیری را پس از بازدید اولیه خود ارائه کرده اند.
ما اشاره کردیم که جوانان با شروع مصرف زودتر مواد مخدر و تزریق کوکائین اخیر احتمال کمتری برای پیگیری باز می گردند و مطالعات قبلی بر روی جوانان خیابانی در جاهای دیگر نشان می دهد که همین جوانان احتمالاً کمتر از تزریق مواد مخدر دست می کشند [9]. ثالثاً ، ما بر گزارش شخصی خود تکیه کردیم ، که ممکن است دارای سوگیری مطلوبیت اجتماعی باشد.
علیرغم اطمینان از محرمانه بودن ، نمی توان منتفی دانست که برخی از شرکت کنندگان تمایلی به افشای برخی رفتارها ندارند ، که ممکن است بر نتیجه اولیه ما ، قطع تزریق تأثیر بگذارد ، در صورتی که جوانان احساس ناراحتی کنند و در زمان مصاحبه احساس کنند که تزریق را ادامه می دهند.
با این وجود ، تعداد زیادی از جوانان از افشای مداوم مصرف مواد و رفتارهای تزریقی خود راحت هستند.
جوانان خیابانی که تزریق می کنند در معرض خطر مرگ زودرس و انتقال بیماری های عفونی هستند .
با این حال ، با توجه به سن کم آنها ، ممکن است فرصت های منحصر به فردی برای مداخله زودهنگام و کاهش مسیر زندگی در جهت استفاده طولانی مدت از مواد و آسیب ناشی از تزریق وجود داشته باشد. با تأیید اینکه تزریق برخی داروهای خاص مانند هروئین و مت آمفتامین کریستال ممکن است باعث شود جوانان کمتر بتوانند تزریق را متوقف کنند ، خدمات درمانی مبتنی بر شواهد که به طور خاص استفاده از این مواد را مورد بررسی قرار می دهد ، ممکن است باعث افزایش مداوم شود. استفاده از الگوها و مسیرهای تزریق ضروری است و درمان اعتیاد را آگاه می کند.
